Wie Vlieland zegt, zegt Slauerhoff. De rusteloze geest van de dode dichter waart nog over het eiland, en om die niet te laten ontsnappen, hebben de Vlielanders hem overal vastgelegd in steen en glas.

Jan Jacob Slauerhoff (1898-1936), scheepsarts, prozaïst, poète maudit, voor eeuwig ontheemd en onbehuisd,

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen

koesterde toch voor Vlieland een warm plekje in zijn hart. Daar logeerde hij in zijn jeugd vaak bij tante Anke die samen met haar man, de postbode Cornelis Blom, aan de Dorpstraat op nummer 27 woonde.

Ook later nog bleef Vlieland een dierbare herinnering:

Ik denk aan 't eiland waar 'k niet meer zal komen:
't Is bijna niet uit zee te zien, zoo smal;
Het kleine dorp dat ik niet noemen zal
Ligt diep achter den dijk onder zijn boomen -

En aan de vrouw bij wie 'k niet meer zal komen:
Met haar lag ik één stormigen nacht tezaam,
De onrustige nachtwind rukte aan 't oude raam;
Zij lag zeer stil en mompelde een naam
Die 'k niet meer weet, maar draag in al mijn droomen. 

Wie Vlieland zegt, zegt Slauerhoff. ‘k Weet zeker: zijn geest waart er nog rond. Over het Westerse Veld, het Vuurboetsduin en het Posthuiswad. En altijd als ik naar Vlieland ga, neem ik wel een bundeltje met zijn gedichten mee. Al kom ik aan lezen niet altijd toe. Want er is nog zoveel te zien op ons kleinste Waddeneiland …

Vlieland dus. ‘k Was er een weekje en maakte er talloze foto’s waarover binnenkort meer. Hier alvast een voorproefje.