Don’t Cry For The Horses
Don’t cry for the horses that life has set free.
A million white horses, forever to be.
Don’t cry for the horses now in God’s hands.
As they dance and prance to a heavenly band.
A million white horses, forever to be.
Don’t cry for the horses now in God’s hands.
As they dance and prance to a heavenly band.
(…)
Don’t cry for the horses, they will be back someday.
When our time has come, they will show us the way.
Do you hear that soft nicker close to your ear?
Don’t cry for the horses, love the ones that are here.
(Brenda Riley-Seymore)
Van Brenda Riley-Seymore had ik nog nooit gehoord. Ik vond haar gedicht Don’t Cry For The Horses (waarvan hier het eerste en het laatste couplet) toevallig op het internet. En ook al gaat het gedicht dan over paarden, het thematiseert daarmee tegelijkertijd natuurlijk ook het verlies van dierbaren, en hoe daarmee om te gaan, in het algemeen.
Verder vind ik het fijn dat de dichteres van mening is dat ook paarden naar de hemel gaan. De Franse filosoof René Descartes (1596-1650) dacht daar, zoals u misschien weet, heel anders over. Die vond dat dieren geen ziel hadden, en dus niet naar de hemel gingen.
