door Al Gore
Gisteren bereikten voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid de CO2-concentraties in onze atmosfeer een niveau van 400 ppm (parts per million). CO2 is de voornaamste veroorzaker van het broeikaseffect. Dat herinnert ons eraan dat we de afgelopen 150 jaar, en vooral de afgelopen decennia, roekeloos de beschermende atmosfeer om de aarde hebben aangetast, terwijl die atmosfeer er nu juist voor zorgt dat de omstandigheden in tact blijven waaraan we onze bloeiende beschaving te danken hebben. We veranderen in hoog tempo de samenstelling van de atmosfeer. In feite blazen we elke dag 90 miljoen ton extra aan broeikasgassen de lucht in, als was onze lucht een open riool. Een gerenommeerd klimaatwetenschapper, Jim Hansen, heeft berekend dat de door menselijk toedoen geaccumuleerde broeikasgassen in de atmosfeer elke dag een hoeveelheid extra warmte-energie vasthouden die gelijk staat aan de energie die vrij zou komen wanneer er elke dag 400.000 Hiroshima atoombommen zouden exploderen. Onze planeet is wel groot, maar dat is een HELEBOEL energie. En de gevolgen zijn desastreus.
Meer dan ooit oogsten we wat we gezaaid hebben: de vruchten van onze roekeloosheid. Van de superstorm Sandy die huishield in New York en over New Jersey raasde tot een droogte waardoor meer dan de helft van ons land verdorde, van een vloedgolf die brede stroken in Australië onder water zette tot een stijging van de zeespiegel die miljoenen mensen in de hele wereld treft: de realiteit van de klimaatcrisis zit ons op de hielen.
Onze voedselproductie, onze steden, onze volkeren en onze hele manier van leven ontwikkelden zich binnen een stabiel systeem van klimatologische omstandigheden. Als we nu niets beslissends ondernemen en de klimaatcrisis dag in dag uit alleen maar erger maken, dan zal er van die gunstige omstandigheden vermoedelijk niets dan een herinnering blijven…
Elke grote uitdaging schept grote kansen. We hebben het zeldzame voorrecht ons te kunnen inzetten voor een zaak van mondiaal belang. Om dat te doen moeten onze bevolking, onze bedrijven, onze universiteiten en onze regeringen eendrachtig samenwerken om de klimaatcrisis een halt toe te roepen. We moeten al onze geestelijke vermogens, onze moed, onze vindingrijkheid, ons verstand en onze vastberadenheid mobiliseren om deze crisis het hoofd te bieden. Want vergis je niet: alleen met onze beste krachten zullen we deze crisis overwinnen. Ik ben optimistisch, omdat wij ook in het verleden altijd zijn opgestaan om onze grootste crises te bezweren.
Neem daarom deze dag en de mijlsteen die hij vertegenwoordigt te baat om na te denken over de kwetsbaarheid van onze beschaving en van het mondiale ecosysteem waarvan zij afhangt. Stel je weer in dienst van de taak onze toekomst te redden. Praat met je buren, bel met je wetgever, laat je stem horen. We moeten onmiddellijk actie ondernemen om deze crisis op te lossen. Niet morgen, niet volgende week, niet volgend jaar. Nu.
(vertaling: Ed Mather)
=========================================================================================================================
400 ppm
by Al Gore
Yesterday, for the first time in human history, concentrations of carbon dioxide, the primary global warming pollutant, hit 400 parts per million in our planet’s atmosphere. This number is a reminder that for the last 150 years — and especially over the last several decades — we have been recklessly polluting the protective sheath of atmosphere that surrounds the Earth and protects the conditions that have fostered the flourishing of our civilization. We are altering the composition of our atmosphere at an unprecedented rate. Indeed, every single day we pour an additional 90 million tons of global warming pollution into the sky as if it were an open sewer. As the distinguished climate scientist Jim Hansen has calculated, the accumulated manmade global warming pollution in the atmosphere now traps enough extra heat energy each day to equal the energy that would be released by 400,000 Hiroshima-scale atomic bombs exploding every single day. It’s a big planet — but that is a LOT of energy. And it is having a destructive effect.
Now, more than ever before, we are reaping the consequences of our recklessness. From Superstorm Sandy, which crippled New York City and large areas of New Jersey, to a drought that parched more than half of our nation; from a flood that inundated large swaths of Australia to rising seas affecting millions around the world, the reality of the climate crisis is upon us.
Our food systems, our cities, our people and our very way of life developed within a stable range of climatic conditions on Earth. Without immediate and decisive action, these favorable conditions on Earth could become a memory if we continue to make the climate crisis worse day after day after day.
With any great challenge comes great opportunity. We have the rare privilege to rise to an occasion of global magnitude. To do so, our communities, our businesses, our universities, and our governments need to work in harmony to stop the climate crisis. We must summon the very best of the human spirit and draw on our courage, our ingenuity, our intellect, and our determination to confront this crisis. Make no mistake, this crisis will demand no less than our very best. I am optimistic because we have risen to meet the greatest challenges of our past.
So please, take this day and the milestone it represents to reflect on the fragility of our civilization and and the planetary ecosystem on which it depends. Rededicate yourself to the task of saving our future. Talk to your neighbors, call your legislator, let your voice be heard. We must take immediate action to solve this crisis. Not tomorrow, not next week, not next year. Now.
Bron: Huftington Post
=========================================================================================================================
Merkwaardig toch, als ik dat nog mag toevoegen: terwijl de objectieve feiten alle alarmbellen zouden moeten doen rinkelen, bestaat er bij de overgrote meerderheid der bevolking (om over onze politici maar helemaal te zwijgen) nog altijd geen enkel gevoel van urgentie. Het dansorkest speelt en we maken nog een dansje op de Titanic. (E.M.)
========================================================================================================================
Pas verschenen:
Al Gore, Onze toekomst. Zes krachten die onze wereld veranderen, Spectrum, Houten-Antwerpen, 2013
============================================================================
Ik bewonder jouw optimisme, Ed, als je spreekt van een ‘crisis’ in verband met processen die in gang zijn gezet en nu hun eigen wetmatigheid volgen doordat mensen zich goden zijn beginnen wanen of bewust of onbewust de middeleeuwse instelling aanhangen dat de wereld en alles erin en erop is geschapen enkel en alleen voor het gebruik van mensen – maar (wie weet…) ook voor een deel geïnitieerd door de natuur zelf die zijn eigen ritme en cyclussen volgt. Die twee elementen samen versnellen een proces dat voor mijn gevoel veel verder gaat dan een crisis… En dat zelfde gevoel wil mij vertellen dat we al een tijdje ‘5 voor 12’ voorbij zijn, de ‘point of no return’.
Ik zou zo graag dat optimisme willen delen dat het een crisis is dat kan bedwongen worden. Er is zo veel in deze wonderlijke wereld om van te houden. En gelukkig ook nog mensen die verder zien dan de volgende deal die hun alweer meer winst gaat opleveren, o.a. wetenschapsmensen die een nieuwe weg zoeken. Maar ik kan me niet ontdoen van (alweer) een gevoel dat diegenen die de beslissingen moeten nemen ofwel onverschillig zijn of blijven treuzelen voor toch nog een dealtje meer… Het smelten van het poolijs is enkel een reden om te beginnen bikkelen wie nu het recht heeft om daar wat meer olie te gaan pompen om de negatieve cirkel enkel maar te bevestigen, verder te zetten. Ik lees nog steeds regelmatig dat nieuwe stukken oerwoud verdwijnen en met het oerwoud ook nuttige planten, dieren die we zelfs nog niet kennen, nog niet te spreken van de ‘primitieve’ mensen die al eeuwen in harmonie leven met die wereld en plots geen thuis meer hebben, gedwongen zijn naar de steden te trekken, naar een wereld dat ze niet kennen of begrijpen. Het zal de winstjagers worst wezen… Nog niet zo lang geleden stond in de krant dat de rinoceros terug uitgestorven is in het grensoverschrijdend Limpopo Park in Zuid Afrika, Mozambique, de olifanten gaan dezelfde weg op – allemaal door de honger naar winst. Ik moet het niet stuk per stuk opnoemen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet ergens een bericht zie in die zin. Of eilandjes, heel ver van ons bed, die onleefbaar worden door het stijgende water, de bewoners vluchtelingen die eigenlijk niemand wil hebben…
Ik wil geen doemdenker zijn… Maar ik kan mijn ogen ook niet sluiten. Als dit te zwartgallig is, is het omdat ik er niet onverschillig voor ben…
Hoi Nil, Bedankt voor je uitvoerige reactie! Nog even om misverstanden te voorkomen: deze tekst is niet van mij, maar van Al Gore . Het staat er wel boven, maar ik zal zijn naam voor de zekerheid nog wat groter maken. De oorspronkelijke tekst stond in de Huftington Post, ik heb hem slechts vertaald.
Uit je reactie begrijp ik dat het optimisme van de wil en het pessimisme van het verstand bij jou om voorrang strijden, en dat dat laatste nogal de overhand heeft. Ik vind dat heel begrijpelijk. Al Gore is natuurlijk ook een Amerikaan, en dan is optimisme bij voorbaat verplicht.
Dat was me inderdaad niet duidelijk dat de tekst van Gore zelf was… Maar dat verandert niets aan mijn standpunt – ik had enkel in plaats van jouw naam Mr Al Gore moeten zetten in begin van mijn episteltje. En in het Engels schrijven… 😉
Wat het optimisme van Amerikanen betreft, die zouden met een vrolijk yipee-tay-yee van de klippen springen… klopt.
Het zijn huiveringwekkende ontwikkelingen, en kijkend naar de keuzes die er vandaag de dag nog steeds gemaakt worden op het vlak van de energievoorziening, dan ben ik allerminst optimistisch. Het zal onze tijd nog wel duren, maar met het oog op de generatie van onze kleinkinderen vind ik het uitermate zorgwekkend.
Ik vermoed dat de meeste mensen denken dat het zo.n vaart niet zal lopen.