Deze wants zag ik vanmiddag op de al bijna uitgebloeide kamille vlak bij Amelisweerd. Het is waarschijnlijk een weidewants of weideschaduwwants (Lygus pratensis).
Hieronder nog wat foto’s die ik vanmiddag in Amelisweerd maakte. Klik er maar op.
Goudwesp Botanische Tuinen Fort Hoofddijk
Conocephalus dorsalis
De foto boven toont een goudwesp. Daarvan komen er in Nederland en België meer dan zestig soorten voor, en welke dit is weet ik niet. Maar gelukkig is er ook nog waarneming.nl waar je door de foto in te voeren de soort automatisch kunt laten bepalen. Handig.
Volgens waarneming.nl is mijn goudwesp een sprinkhaan, om precies te zijn een gewoon spitskopje (Conocephalus dorsalis).
Agonum sexpunctatum
Goed, nog maar eens proberen dan: flink bijsnijden die foto en nogmaals invoeren. Nu is mijn goudwesp volgens waarneming.nl gemuteerd in een zespuntmoerasloopkever (Agonum sexpunctatum).
Kafkaëske toestanden 🙂
Mijn conclusie: hier word ik ook niet wijzer. Maar je blijft wel lachen 🙂
Tot slot nog een paar foto’s die ik een paar dagen geleden in de Botanische Tuinen maakte. Klik er maar op.
vader (l) en moeder (r) Mus
Na een lange periode van afwezigheid is de familie Mus teruggekeerd in mijn tuintje. Er was een tijd dat ze (vader en moeder Mus, de kinderen Mus, de ooms en tantes Mus, de neven en achterneven Mus) mijn tuintje regelmatig bezochten en mij iedere dag opnieuw verblijdden met hun vrolijke gesjilp en gekwetter.
Maar op een kwade dag kwam daaraan abrupt een eind. Gone with the wind, über alle Berge, met de noorderzon vertrokken, weg waren ze. Geen vrolijk gesjilp en gekwetter meer in mijn tuintje …
Mannen met grote knipscharen waren gekomen en hadden in opdracht van gemeente of woningbouwvereniging de klimop waarin ze huisden van het muurtje bij de buren gerukt. Want opgeruimd staat netjes en al die klimop tast het metselwerk maar aan.
Dachten ze. De stommeriken!
De familie Mus wist wel beter, want klimop is geen parasiet en zorgt zelfs voor extra isolatie en een droge muur. Maar hun was natuurlijk weer eens niets gevraagd.
En dus moesten ze vertrekken.
En verloor ik de familie Mus voor jaren uit het oog.
Nu zijn ze dus weer terug in mijn tuin, de kleine brutaaltjes. Nog niet in zo groten getale als voorheen, maar ik tel er toch al gauw weer een stuk of zeven acht …
En ik hoop vurig dat ze intussen ergens dicht in de buurt een nieuw onderkomen hebben gevonden dat bestendiger is dan klimop die zomaar weer door domme mensen van de muur kan worden getrokken …
Welkom thuis, familie Mus!
Wintertaling, female (Anas crecca)
Het vrouwtje van de wintertaling lijkt wel wat op het vrouwtje van de wilde eend, maar is niet groter dan een duif en daarmee onze kleinste eend. Let ook op het groene spiegeltje!
Ik maakte de foto gisteren in de kijkhut bij de Lepelaarsplassen. Alle vogels, waaronder honderden tafeleenden, dobberden in het midden van de plas of nog verder weg, tegen de andere oever aan. Dan sta je ook met een 400mm lens + 1.4 extender tamelijk machteloos.
Hieronder toch een paar foto’s die ik gisteren maakte.
