Het sinterklaasfeest is hét kinderfeest bij uitstek. Wat zouden de kinderen van Nederland er dus van vinden, wanneer in de entourage van de goedheilig man ook stroopwafelpieten, regenboogpieten en roetveegpieten zouden meelopen?

Het maakt ze vast niet zoveel uit! Ik durf zelfs wel te wedden dat ze meer geïnteresseerd zijn in de cadeaus die de Goede Sint voor ze in petto heeft, dan in de kleur van Piet. Nee, het zijn niet de kinderen die vinden dat Piet vooral zwart moet blijven. Het zijn voornamelijk blanke mannen van middelbare leeftijd en ouder, die vinden dat in dit opzicht alles moet blijven zoals het is.

Maar tradities die van generatie op generatie overgaan, veranderen toch. Dat geldt ook voor het Sinterklaasfeest en Zwarte Piet. De perceptie van de laatste is momenteel al een andere dan pakweg zo’n vijftig jaar geleden, toen de knecht van Sinterklaas nog vooral een zwarte boeman was met een roe, die stoute kindertjes in de zak stopte om ze mee te nemen naar Spanje. En het sinterklaasfeest veranderde in de loop der tijden van een intiem familiefeest met een wat moralistisch tintje in de pakjestsunami van nu, die de omzet van winkels en bedrijven in de decembermaand telkens weer naar nieuwe recordhoogten opstuwt.

Het zal intussen niemand zijn ontgaan: steeds meer Nederlanders met een Antilliaanse of Surinaamse achtergrond ergeren zich aan Zwarte Piet, omdat de knecht van Sinterklaas hen op onaangename wijze aan ons slavernijverleden herinnert. Terecht of niet, daarover lopen de meningen van de historici uiteen: voor de een blijkt uit alle historische gegevens zonneklaar dat Zwarte Piet gemodelleerd is naar de slaven met gouden oorringen (om hun eigen begrafenis te kunnen bekostigen!) die op de schepen van de West Indische Compagnie van Afrika naar de suiker- en tabaksplantages in Amerika gebracht werden, terwijl voor de ander “Piets geschiedenis zover terug (gaat) als de neolitische dodenfeesten waarin mensen zich pikzwart schminkten” (Volkskrant, 11 november 2014).

Daar komen we dus niet uit. Feit blijft wel dat intussen een substantiële minderheid in ons land terecht of onterecht vindt, dat Zwarte Piet iets met racisme te maken heeft, en daar aanstoot aan neemt. Waarom zouden we dan aan die grief niet een beetje tegemoet komen door de uiterlijke verschijning van Piet wat aan te passen? Wat hebben we daarmee eigenlijk te verliezen, welke heilige principes staan er op het spel?

Nur wer sich ändert, bleibt sich treu zeggen ze bij onze oosterburen. En zo is ’t maar net: soms moet je een mooie traditie een beetje vernieuwen om haar te kunnen behouden!