Zoals hier en daar reeds met vreugde is geconstateerd: het macroseizoen is weer begonnen!

Verreweg de meeste macro’s maakte ik tot nu toe met een Canon EF 50mm 1:1.8 lens in combinatie met een Soligor tussenring van 12, 20, of 36 mm. De resultaten die ik daarmee behaalde, stelden mij niet teleur: de foto van de beide dambordvliegen een paar pagina’s terug is bijvoorbeeld nog op deze manier gemaakt.

Maar nu heb ik dan toch een ECHTE macrolens gekocht: een Canon EF 100mm 1:2.8 usm.

Pfffft, een rib uit m’n lijf 😦

Kwalitatief maakt het weliswaar nauwelijks verschil, maar er zijn toch een paar voordelen:

Mijn camera is nu niet langer bijziend. Dat wordt ‘ie namelijk als je een tussenring tussen lens en body zet: je camera ‘ziet’ dan alleen nog maar scherp van heel dichtbij. Een echte macrolens kent die makke niet. Met een100mm lens hoef je ook niet zo dicht op je onderwerp te gaan zitten. Da’s wel handig als je insecten fotografeert die de onhebbelijke eigenschap hebben om weg te vliegen als je te dicht bij ze komt. En je kunt voor nog wat extra effect je macrolens ook heel goed gebruiken in combinatie met een tussenring, al hef je daarmee het net genoemde voordeel natuurlijk wel weer op: je camera wordt opnieuw kippig. Last but not least schijnen lenzen met een vaste brandpuntafstand van zo rond de 100mm ook heel geschikt te zijn voor portretfotografie. Dat moet ik nog wel even uitproberen.

Best leuk dus zo’n macrolens, ook al is er helemaal niks mis met de poor man’s solution: 50mm 1.8 lens+ tussenring, waarmee ik me jaren lang tevreden heb gesteld.

Hier nu wat foto’s die bijna allemaal gemaakt zijn met de nieuwe macro. Voor zover de beestjes op naam gebracht zijn (wordt nog aan gewerkt), is dat zoals altijd onder voorbehoud. Ik laat me graag corrigeren, dus kom maar op 🙂